آیه شماره 10  از سوره مبارکه عنکبوت

وَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِیَ فِی اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کَعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِن جَاء نَصْرٌ مِّن رَّبِّکَ لَیَقُولُنَّ إِنَّا کُنَّا مَعَکُمْ

أَوَلَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ

و برخى از مردم (به زبان) می ‏گویند: به خداوند ایمان آورده‏ ایم، پس هرگاه در راه خدا آزار ببینند، اذیّت و آزار مردم

را به عنوان عذاب خداوند قرار مى ‏دهند، و اگر از جانب پروردگارت یارى و پیروزى رسد، با تأکید مى‏ گویند: ما با شما

بودیم. آیا (نمى ‏دانند که هیچ کس از) خدا به آنچه در دلهاى جهانیان مى‏ گذرد، آگاه ‏تر نیست؟

اظهار ایمان برخى از مردم، زبانى است، نه قلبى. «و مِن الناس مَن یقول آمنّا»

گاهى ایمان، اذیّت و آزار مردم را بدنبال دارد که باید تحمّل کرد. «آمنّا - اوذى فى اللَّه»

مؤمن، مقاوم است. «ولنصبرنّ على ما اذیتمونا»ولى منافق، ناپایدار است. «فاذا اوذى ... جعل...»

ایمان واقعى در هنگام سختى‏ ها روشن مى ‏شود. «فاذا اوذى فى اللَّه» حضرت على ‏علیه السلام مى‏ فرماید: «فى تقلّب

الاحوال علم جواهر الرّجال» در فراز و نشیب‏ ها و حالات گوناگون، جوهره‏ ى انسان آشکار مى ‏شود.

منافق، فرصت‏ طلب است و به هنگام پیروزى خود را مؤمن مى‏ داند، و در گرفتن مزایا، اصرار مى ‏ورزد. «لیقولنّ انّا کنّا معکم»

تظاهر و نهان‏ کارى سودى ندارد، خداوند از درون همه آگاه است. «أولیس اللَّه باعلم بما فى صدور العالمین»

  ایمان
   مردی، دیگری را گفت: تو مؤمنی؟ مرد گفت: اگر منظور، این سخن پروردگار است که فرماید: آمنّا باللّه ِ و ما اُنزِلَ عَلَینا؛ به خدا و کتاب او ایمان آوردیم، (آل عمران: 84) آری! و اگر اینکه می گوید: الَّذینَ اِذا ذُکِرَ اللّه ُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ؛ چون ذکری از خدا شود، دل هاشان لرزان و ترسان شود، (انفال: 2) نمی دانم
تواضع
   به حکیمی گفتند: بیان کدام حقیقت روا نیست؟ گفت: آنکه مرد از نیکی های خود بگوید.