راهکاری نبوی در مقابله با تحریم‌ها

-رهروان ولایت - از همان آغاز ظهور اسلام دشمنی مشرکان با پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم)  و یاران گرانقدر آن حضرت آغاز شد و  یکی از سخت ترین تحریم‌های مشرکان بر علیه مسلمان محاصره اقتصادی رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم)  و بنی‌هاشم در شعب ابی‌طالب بود.

زمانی که مشرکان قریش پیشروی اسلام را در مناطق مختلف از جمله حبشه دیدند و اسلام افرادی چون حمزه، آنها را سخت ناراحت کرد، به فکر افتادند تا با محاصره اقتصادی جلوی نفوذ اسلام را بگیرند.[1] آنها در دارالنّدوه جمع شده و قطعنامه‌ای بر علیه بنی‌هاشم تنظیم کردند که بر اساس آن هر گونه داد و ستد و ارتباط زناشویی و... با بنی هاشم ممنوع شد و قرار شد در کلی? پیش آمدها از مخالفان پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) حمایت کنند. [2]

هر چند پیامبر خدا(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) و بنی هاشم در این محاصره از محل دارایی‌های خدیجه(سلام‌الله‌علیها) گذران زندگی کردند، ولی بسیار به آنها سخت گذشت به گونه‌ای که رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم)  در سال دهم بعثت(سال پایان محاصره) دو یار با وفای خود ابوطالب و خدیجه(سلام‌الله‌علیها) را از دست داد و آن سال را عام‌الحزن نامید.[3]

مشرکان قریش بارها از ابوطالب خواستند تا پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) را تسلیم کند و محاصره برداشته شود، امّا ابوطالب جواب دندانشکنی به آنها می‌داد.
به هر حال هر چه بود، رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) و بنی‌هاشم، با توکل به خدا به راه مقاومت و ایستادگی ادامه دادند تا اینکه جبرئیل خبر آورد قطعنامه را موریانه خورده و جز نام الله چیزی از آن باقی نمانده است، ابوطالب خبر را به قریش رساند و به هر ترتیب محاصر? سه ساله به پایان رسید. [4]

آنچه که از این محاصره شعب ابی‌طالب به دست می‌آید، این است که تنها راه در برابر تحریم‌ها و زورگویان غربی، مقاومت و توکل به خدای متعال است. آنها هر روز بهانه‌ای جدید بر علیه ایران مطرح می‌کنند. همانگونه که رهبر فرزان? انقلاب، بارها فرموده است من به آنها خوش بین نیستم و این دشمنی با ایران نیست، بلکه با اسلام است همانگونه که تاریخ نشان می‌دهد. 

--------------------------------------------
پی نوشت:
[1]ابن سعد، الطبقات الکبری،  ج1، ص163.
[2]رسول جعفریان، تاریخ و آثار اسلامی ، ص113، البدایة و النهایة، ج3، ص86.
[3]مقریزی، امتاع الاسماع، ج1، 45.
[4]اصغر قائدان، تاریخ و آثار اسلامی مکه و مدینه، ص114.