روایات دسته اول
الف. گروهی از محدثان اسلامی، از رسول خداصلی الله علیه وآله چنین روایت کرده اند که فرمود:
«جُعِلَت لِی الْاَرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً؛ زمین سجده گاه و مایه پاکیزگی برای من قرار داده شده است.»
از آنجا که این حدیث به طور متواتر در منابع شیعه و سنی نقل شده  و مورد قبول همه علماء مسلمان می‌باشد، به روشنی معلوم می‌گردد که سطح زمین، اعم از: خاک، سنگ، ریگ و گیاه آن، اصل در سجود است و بدون عذر موجه نباید از آن، تعدّی کرد. و نیز از واژه «جَعَلَ‌» که در اینجا به معنای تشریع و قانونگذاری است، به خوبی آشکار می‌شود که این مسئله، یک حکم الهی برای پیروان آیین مقدس اسلام است و بدین ترتیب، مشروع بودن سجده بر زمین و اجزاء آن، ثابت می‌شود.
ب. از پیامبرصلی الله علیه وآله چنین نقل شده است که:
 روزی] حضرت مشاهده کردند که «صُهیب‌» هنگام سجود، از خاک پرهیز می‌کند، فرمود:
«تَرِّبْ وَجْهَکَ یا صُهَیبُ‌»  ؛ صُهیب، صورت خود را بر خاک بگذار!»
ج.‌ام سلمه (همسر پیامبر) از آن حضرت روایت می‌کند که فرمود:
«تَرِّبْ وَجْهَکِ للَّهِ ِ؛  صورت خود را برای خدا، بر خاک بگذار!»
از واژه «ترّب‌» در سخن پیامبرصلی الله علیه وآله دو نکته روشن می‌شود: یکی آنکه باید انسان به هنگام سجده، پیشانی خود را به روی «تراب‌» یعنی خاک بگذارد و دیگر آنکه کلمه «ترّب‌» (که از ماده «تراب‌» به معنای خاک است) صیغه امر است و فعل امر دلالت بر وجوب می‌کند.
د. پیامبر گرامی صلی الله علیه وآله به «معاذ‌» فرمود: «عَفِّرْ وَجْهَکَ فِی التُّرابِ؛ صورت خود را بر خاک بگذار!»
ه. پیامبر گرامی صلی الله علیه وآله به شخصی به نام رباح فرمود:
«یا رِباحُ تَرِّبْ؛ ای رباح! پیشانی خود را بر خاک بگذار!»
و. پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله فرمود: «هر گاه یکی از شما نماز گذارد، باید پیشانی و بینی خود را بر زمین نهد تا خضوع و تذلّل وی آشکار گردد.»
از واژه «ترّب‌» و «عفّر‌» که صیغه امر است، استفاده می‌شود که هنگام سجده باید پیشانی را روی خاک گذاشت.